Opis przypadku cukrzyca typu 1
07-09-2022 -Mathilda Boer – kierownik sprawy Regionalnej Komisji Śledczej
W sobotę dzwoni matka 11-letniego pacjenta z obawami o uporczywe wymioty przez jeden dzień. Nie trzyma też ORS w środku. Jego matka wskazuje, że ma głęboko osadzone oczy z podkrążonymi oczami. Jest bezwładny, niczego nie trzyma i wymiotuje 2 razy na godzinę. Nie ma biegunki ani gorączki. Dzień wcześniej miała również łagodne objawy wymiotów i biegunki. Jej prośba o pomoc polega na tym, aby uzyskać coś przeciwko pluciu. Następuje triaż i kończy się na U2, ale w porozumieniu z lekarzem prowadzącym zostaje to zmniejszone do U3 ze względu na stabilny wizerunek chłopca. Po konsultacji z lekarzem prowadzącym, czy konsultacja lub leki są wskazane, konsultacja i tak jest oferowana – umówiona na trzy kwadranse po kontakcie telefonicznym.
Po przybyciu pacjent zostaje umieszczony na izbie przyjęć ze względu na jego niestabilny stan. Kiedy został zbadany przez lekarza rodzinnego, był przytomny i przytomny, ale zmęczony. Jego ciśnienie krwi i puls były w normie, nie miał gorączki. Jego błony śluzowe były wilgotne, a turgor skóry normalny. Badanie jamy brzusznej było prawidłowe, z wyjątkiem lekkiego ucisku w okolicy brzucha. Po badaniu lekarz rodzinny stwierdzi, że występuje DD zapalenie żołądka i jelit. W tym celu pacjent otrzymuje Ondansetron i siatkę bezpieczeństwa: zacząć pić małe ilości, rozpocząć ORS, jeśli wymioty utrzymują się pomimo Ondansetronu, kontaktować się w przypadku wodnistej biegunki, jednorazowo 300 ml ORS.
Mama dzwoni ponownie w niedzielę rano. Mówi, że jest zaniepokojona z powodu pogorszenia się stanu syna. Nie spał ostatniej nocy, wygląda na szarego, jest senny i nie może stać o własnych siłach. Ostatniej nocy nie spał, bo był spragniony. Jego matka zauważa, że ma dziwny głos i puste oczy. Podczas rozmowy zauważa jego niebieskie usta, kolana i palce u stóp. Podczas wywiadu pielęgniarka triażowa wzywa karetkę pogotowia po A1.
Następnie okazało się, że pacjent ma ciężką hiperglikemię w cukrzycy typu 1 de novo; glukoza 43 została zmierzona na ostrym dyżurze. Przez kilka dni przebywał na OIOM-ie, ale na szczęście wrócił do zdrowia.
Powyższy przypadek doprowadził do kilku punktów, którymi chcielibyśmy się z Państwem podzielić, aby zapobiec ponownemu wystąpieniu:
- Zmniejszenie skali jest dozwolone tylko po konsultacji z lekarzem prowadzącym lub konsultującym, na podstawie argumentów merytorycznych i nie więcej niż jednego kodu pilności. W tym przypadku zostało to częściowo zrobione dobrze, ale zauważamy, że zmniejszenie skali może mieć również poważne konsekwencje. Nasz pacjent zgłosił się jako U3 i został umieszczony w apteczce. Gdyby tego nie zrobiono, pacjent znalazłby się w poczekalni, a wszystkie U2 miałyby pierwszeństwo. Mogło to spowodować opóźnienie, które w tym przypadku nie byłoby pożądane. W zasadzie został oceniony jako U2 (w ciągu godziny), więc nie było potrzeby zmniejszania skali. Zmniejszenie skali zwiększało ryzyko, że pacjent musiałby niepotrzebnie czekać dłużej. Bądź więc świadomy konsekwencji zmniejszania skali.
- Biorąc pod uwagę fakt, że miał zwiększone ryzyko odwodnienia ze względu na częste wymioty, można było zastosować bardziej konkretną siatkę bezpieczeństwa, w której matka kontaktowałaby się z przychodnią po 4 godzinach, aby zgłosić, jak się sprawy mają.
Niestety, nie ma standardów ani wytycznych, jak radzić sobie z tym incydentem. Jednak zapalenie żołądka i jelit zwykle wiąże się również z biegunką. Zwłaszcza jeśli trwa to trochę dłużej. Szybko zwraca się uwagę na wrażliwe grupy docelowe, takie jak osoby starsze lub dzieci do 2 roku życia, ale u starszego dziecka z uporczywymi wymiotami obraz ten nie odpowiada epidemiologii, z którą często się spotykamy. Należy zachować czujność w przypadku uporczywych wymiotów bez biegunki i rozszerzyć badanie o pomiar glukozy, badanie neurologiczne i kwestię ewentualnych zatruć.
Powrót do przeglądu