Przypadek wymiotów w DM (typ I)
20-02-2023 -Elke Koestering – specjalista ds. jakości
W niedzielę wieczorem 62-letni pacjent, o którym wiadomo, że ma cukrzycę insulinozależną, dzwoni do HAP. Właśnie wróciła z Turcji i od poprzedniego ranka wymiotuje. Ponadto prawie nie je ani nie pije, a jej poziom glukozy wynosi około 20. Oddaje mocz, nie ma biegunki i poza tym jest przytomna i czujna. Wymaga środka przeciwwymiotnego. W porozumieniu z lekarzem prowadzącym przepisywany jest metoklopramid i instruuje się, aby dobrze piła, gdy żołądek nieco się uspokoi. Ponadto wskazane jest, że powinna skontaktować się ponownie, jeśli poczuje się bardziej chora, senność, dezorientacja, brak mikcji, brak oddawania moczu, uporczywe wymioty lub wysoki poziom cukru we krwi.
We wtorek dzwoni do swojego lekarza rodzinnego, ponieważ wymioty nie ustępują, a jej poziom cukru we krwi utrzymuje się na poziomie około 20 pomimo częstych zastrzyków z insuliny. Po ocenie jest odwodniona i ma niedociśnienie i zostaje wysłana do internisty. Tam stwierdza się, że wymioty są spowodowane rozregulowaną cukrzycą typu I. Ma kwasicę ketonową i ostrą niewydolność nerek. Ponadto wydaje się, że doznała również niedawnego zawału podściennego.
Czego możemy się z tego nauczyć? Ważne jest, aby być wyczulonym na objawy wymiotów u diabetyka (zwłaszcza z cukrzycą typu I). Wymioty mogą być oznaką, że organizm jest zakwaszony z powodu wysokiego poziomu glukozy we krwi. Wymioty są wynikiem wysokiego poziomu glukozy we krwi i nie są spowodowane np. wirusem żołądkowym.
Pacjenci z cukrzycą typu I, dla których internista jest prawie zawsze głównym lekarzem, są zawsze zalecani przez szpital, aby skontaktowali się z pielęgniarką diabetologiczną lub izbą przyjęć w celu uzyskania porady i, jeśli to konieczne, oceny w szpitalu. W tym przypadku pytanie brzmi, dlaczego nie stało się to w ten sposób. Czy pacjentka nie została odpowiednio poinstruowana, czy też nie pomyślała o tym? Co więcej, dobrze byłoby wprowadzić bardziej rygorystyczny moment kontrolny, doradzając pacjentowi, aby skontaktował się z własnym lekarzem rodzinnym następnego ranka lub prosząc lekarza rodzinnego o skontaktowanie się z pacjentem. Chociaż to ostatnie może być trudne, jeśli na przykład lekarz jest na wakacjach.
Jeśli diabetyk dzwoni z wymiotami, ważne jest, aby odróżnić typ I od II.
Zapytaj o to chorego na cukrzycę typu I, po której wizycie ma go u głównego lekarza i poinformuj go, aby skontaktował się z głównym lekarzem w przypadku skarg na wymioty lub przekazał ciepło do głównego lekarza.
Musisz również zachować czujność w przypadku pacjenta z cukrzycą typu II, który zwykle jest leczony przez lekarza rodzinnego z tego powodu; Zazwyczaj zgłaszają się do nas ze skargami na wymioty i dlatego powinni być oceniani w przystępny sposób. Ponadto dzielimy się jeszcze jedną obserwacją. W ostatnich miesiącach kilkakrotnie zdarzyło się, że pacjenci w różnym wieku (od dziecka do osoby starszej), u których występowały uporczywe wymioty, okazywali się cukrzycą de novo. Jest to wystarczający powód, aby zmierzyć poziom glukozy w przypadku podobnych dolegliwości lub u innych pacjentów z chorobowym wydaniem, nawet u pacjentów bez cukrzycy. Ścisłe przestrzeganie metodologii ABCDE doprowadzi oczywiście również do kontroli cukru.